دولتشاهی سحر تمام خطوط قرمز افعی تهران را شکست/ آیا احتمال ممنوعیت کار از سوی حکومت شاهی وجود داشت؟

طبق اخبار شما: سحر دولتشاهی در افعی تهران شخصیتی داستانی است که زندگی مستقل و متفاوتی با زندگی عادی دارد. جست و جوی شخصیت سحر دولتشاهی در جامعه کار اشتباهی نیست، اما نمی توانیم همه عناصر یک شخصیت داستانی را در افراد واقعی پیدا کنیم. یک شخصیت داستانی زندگی خصوصی دارد که با زندگی عادی کاملاً متفاوت است.

برخی با اشاره به جمله بالا تصور می کنند که ما با یک عنصر نمایشی روبرو هستیم نه یک درمانگر واقعی. این جمله قابل قبول است، اما مشکل اینجاست که اگرچه شخصیت دراماتیک در دنیای داستان سریال به ما معرفی می شود، اما اگر یک اثر رئالیستی پایه های لازم را نداشته باشد، شخصیت خلق شده دچار تحریف و بی اعتباری می شود. به طور کلی یک شخصیت واقع گرایانه از دو جنبه ایجاد می شود: تیپ و شخصیت، عناصر درونی شخصیت و ویژگی های محیطی و اجتماعی که عناصر بیرونی شخصیت هستند و پرداخت یک شخصیت مستلزم حداقل هایی در این جنبه ها است. به عنوان مثال، اگر فیلمساز تصمیم به خلق یک شخصیت فوتبالیست داشته باشد، در ابتدا باید حداقل فیزیک بدنی مناسب، برخورد مناسب با توپ، سبک زندگی یک ورزشکار و … داشته باشد. او باید بتواند نوع مناسبی از بازیکن فوتبال را ارائه دهد. بیایید آن را بپذیریم، سپس چند ویژگی دیگر مبتنی بر جهان را اضافه کنیم که برای ما یک شخصیت ایجاد می کند.

قبل از اینکه افعی جایگاه دراماتیک تراپیست را در تهران دنبال کند، باید نوع مناسبی از تراپیست به مخاطب ارائه شود تا در جنبه های دیگر ما را همراهی کند، اما این اتفاق چندان رخ نداد. در ادامه در مورد برخی از این موارد صحبت خواهم کرد.

اولاً هر درمانگری که به صورت حرفه ای کار می کند مبتنی بر یک رویکرد واحد است، یعنی یک درمانگر نمی تواند همزمان روانکاو، روانشناس و مشاور باشد! در هیئت مدیره مطب این درمانگر یکی از قسمت‌هایی که می‌بینید می‌توان فهمید که «روان‌شناس و مشاور امور خانواده، تشخیص و درمان بیماری‌های اعصاب، کارشناس ارشد روان‌شناسی بالینی»، چیزی شبیه به این را در هیچ مرکز خدمات روان‌درمانی یا مطب روان‌شناسی شخصی نمی‌توان دید و غیرقابل قبول است. شغل واقعی تنها کاری که یک پزشک باید انجام دهد این است که در رأس مطب خود اورولوژیست و دندانپزشک تجویز کند!

بعد مطب است که درمانگر مراجعین را در آن می بیند. به طور کلی اتاق درمان یک اتاق نسبتا کوچک بدون دکوراسیون اضافی با دو مبل راحتی یا کاناپه روبه روی یکدیگر است که هدف آن ایجاد احساس امنیت و ایجاد یک رابطه درمانی مناسب برای مشاوره یا روان درمانی است که در آن مراجع و درمانگر اساساً با هم همکاری می کنند. . برای حفظ حریم خصوصی یکدیگر، کنار هم در یک صندلی ننشینید. به صورت کلامی ارتباط برقرار کنید. در مطب مژگان مشتاق عکس آن را می بینیم، یعنی فضای نسبتا بزرگی که درمانگر یا پشت میز می نشیند یا روی کاناپه در کنار مراجعانش.

از سوی دیگر، اگرچه رویکرد درمانگر با توجه به نیازهای حرفه ای هر فرد متفاوت است، اما عناصر مشترکی در مطالعات بالینی وجود دارد که آن فرد را روان درمانگر می کند. مثلاً هر درمانگری بر اساس اخلاق حرفه ای فقط باید با مراجعش رابطه درمانی برقرار کند، یعنی نمی تواند در یک رابطه عاطفی قرار بگیرد و همزمان رابطه درمانی برقرار کند! زیرا روان درمانی نمی تواند در چنین بستر دوگانه ای رخ دهد و به ضرر آن تمام می شود و موارد ریز و درشتی از این دست و اشتباهات بزرگ و عجیبی وجود دارد که احتمالاً خواننده این مقاله در فضای مجازی یا در یادداشت های دیگر با نمونه هایی از آن مواجه شده است. شاید عده ای معتقد باشند که نویسنده و تهیه کننده اثر به عمد در تلاش است تا درمانگری بیافریند که ویژگی های انتقادی را نداشته باشد و این اتفاقی نیست، اما فضای وایپر تهران چنین چیزی را به ما نشان نمی دهد، برعکس. سعی می کند این کار را انجام دهد. ایجاد نقطه مرکزی مجموعه ای از رویدادهای دراماتیک متشکل از اتاق درمان و عناصر درمانگر (آرمان بیانی) کاری قابل قبول اما واقع گرایانه است و به ما نشان می دهد که یک کارگردان فوتبال می تواند این کار را انجام دهد. حتی درست کار نمی کند! در غیر این صورت قبل از خم شدن خطوط قرمز (دیالوگ معروف تراپیست و آرمان بلاغی) باید خط قرمز را به درستی انجام داد تا خم شدن آن معنا پیدا کند.