چرا اقیانوس ها “نمک” هستند؟
شوری کل اقیانوس‌های زمین واقعاً حیرت‌انگیز است: دانشمندان بر اساس میانگین 7 قاشق غذاخوری در لیتر، محاسبه کرده‌اند که اقیانوس‌ها در مجموع حاوی حدود 50 کوادریلیون تن (با 15 صفر) نمک محلول هستند.
فرادید می‌گوید آنچه حتی شگفت‌انگیزتر است این است که نمک همیشه آنجا نبود. این نمک به آرامی از کوه ها، تپه ها و دشت های خشک وارد اقیانوس شده است. دانه به دانه و سال به سال. برای درک علت، ابتدا باید چند نکته را در مورد نمک بدانیم.
نمک در اقیانوس از کجا می آید؟
نمک خیلی بیشتر از یک ادویه روی میز شام است. در شیمی، این اصطلاح به هر ترکیبی با یون های دارای بار مثبت و منفی اشاره دارد. نه تنها کلرید سدیمی که برای طعم دادن به غذاها استفاده می کنیم، بلکه منیزیم، سولفات، پتاسیم و بسیاری موارد دیگر را نیز به کار می بریم.
رودخانه ها نمک را از سنگ ها و خاک می شویند و به دریا می برند
این نمک های مختلف در سنگ های سراسر جهان یافت می شوند. و همانطور که سنگ ها از طریق نیروهای طبیعی مانند انجماد و ذوب شدن به قطعات کوچکتر و کوچکتر تبدیل می شوند، مواد معدنی آنها (از جمله نمک) از طریق فرسایش به دریا می روند.
در طول مسیر، به لطف یون های خود، نمک ها در معرض فرآیند مخرب دیگری نیز قرار می گیرند: هوازدگی شیمیایی. اتم هیدروژن در هر مولکول آب دارای بار منفی و اتم اکسیژن بار مثبت است. از آنجا که بارهای مخالف یکدیگر را جذب می‌کنند، باران و رودخانه‌ها می‌توانند یون‌های نمک را در حین شستشو در مناظر جذب و حل کنند.
در واقع همین اثر در آتشفشان های زیرزمینی دیده می شود. کالین استدمن، اقیانوس شناس شیمیایی در دانشگاه فنی دانمارک، می گوید: «این اتفاق در هر جایی که آب با سنگ ها برخورد می کند، اتفاق می افتد. آب حلال نهایی است.»
چرا دریاچه ها و رودخانه ها مانند اقیانوس ها شور نیستند؟
هر قطره از این محلول نمکی به دریا ختم می شود. با این حال، همه آنها از رودخانه هایی می آیند که ظاهراً تحت تأثیر بار نمک آنها قرار نمی گیرند.
به نظر می رسد که تمام آب های به اصطلاح شیرین حاوی مقداری نمک هستند. تشخیص جوانه های چشایی شما کافی نیست، اما وقتی این مقادیر ناچیز به مقصد نهایی خود می رسند، ترکیب می شوند و مایعی بسیار شور را تشکیل می دهند.
این به این دلیل است که پس از رسوب نمک در اقیانوس، غلظت آن با تبخیر آب به جو بیشتر می شود.
نمک دریا
با این حال، نمک برای همیشه در دریا نمی ماند. با گذشت زمان، فرآیندهای طبیعی مختلف نمک را از سیستم اقیانوسی حذف می کنند. در آب های کم عمق ساحلی غلظت آن می تواند به حدی زیاد شود که دیگر محلول نباشد و سپس مقداری از آن ته نشین شده و لایه ای در کف ایجاد کند. این همان جایی است که نمک دریایی محبوب با طعم متمایز و پیچیده اش از آن سرچشمه می گیرد.
آب اقیانوس همچنین به شکاف‌های عمیق دریا نفوذ می‌کند و نمک را به گوشته داخلی می‌کشد، جایی که ممکن است روزی به سنگ‌هایی تبدیل شود که در نهایت دوباره در قاره‌ها ظاهر شوند. وقتی این اتفاق می افتد، چرخه بارها و بارها تکرار می شود.
با این حال، عدم تطابق قابل توجهی بین چرخه آب و نمک وجود دارد (طبق گفته استدمن، چرخه نمک هزاران بار کندتر از چرخه آب است). آب در حرکت دائمی است در حالی که نمک مدت زیادی طول می کشد تا از مکانی به مکان دیگر حرکت کند. در نتیجه، اقیانوس به شدت شور شده است، در حالی که آب های جاری مانند رودخانه ها هنوز قابل شرب هستند.
اهمیت نمک دریا
نمک شاید یکی او یکی از بی توجه ترین بازیگران عرصه جهانی است. نمک نه تنها بدون هدف در آب شناور می شود، بلکه در واقع مسئول بیشتر آب و هوای زمین است.
جریان های اقیانوسی که آب گرم و سرد را در سراسر سیاره به گردش در می آورند، تنظیم کننده های حیاتی آب و هوای جهانی هستند. این جریان ها عمدتاً توسط باد، دمای آب و شوری آب (مقدار نمک موجود) ایجاد می شوند.
همانطور که هواشناسان دمای هوا را برای پیش‌بینی آنچه در جو اتفاق می‌افتد اندازه‌گیری می‌کنند، اقیانوس‌شناسان نیز این عوامل را برای مدل‌سازی فعالیت‌های آینده جریان‌ها (که همانطور که قبلاً گفته شد، بر اقلیم جوی نیز تأثیر می‌گذارد) اندازه‌گیری می‌کنند.
پیش‌بینی‌های مبتنی بر شوری اقیانوس برای همه تعاملات ما با اقیانوس، از حمل‌ونقل دریایی گرفته تا بهره‌برداری از انرژی امواج، حیاتی هستند. جریان ها همچنین حاوی مواد مغذی هستند که حیوانات دریایی برای زنده ماندن به آنها نیاز دارند، به این معنی که می توانیم از آنها برای ردیابی جمعیت ماهی ها استفاده کنیم.
